Op de eerste bladzijde van het boek Dramatis personae  is een lijntekening van een mensfiguur te zien. Hij heeft lange benen en korte armen, hij lijkt wat te wankelen. Misschien zet hij schuchtere stappen, misschien danst hij, misschien is hij dronken.
De tekening is met nietjes bevestigd op een bladzijde uit een uitgave van Julius Caesar van William Shakespeare. Het geheel is op een groter vel handgeschept papier geplakt. De transparante pagina, die over de eerste bladzijde ligt, toont de titel van het boek. Nu schuiven drie lagen ineen: een personage, een theaterstuk en een thema.

‘Dramatis personae’ is een term uit het Griekse theater en duidt op een speler, een tegenspeler en een derde betrokkene: de menselijke interactie in een notendop. Hier voert de kunstenaar deze interactie op als een vrolijk spel, tegen de achtergrond van grote gebeurtenissen. Het leven is theater. ‘Wanneer zien we elkaar weer?’ ‘Als het gekrakeel voorbij is.’
Op de laatste bladzijde van het boek kruist de figuur die eerst nog zo onbevangen leek, zijn handen voor zijn lichaam.